ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ

Είναι παράξενο πολύ, αυτό που συνειδητοποιείς όταν χάνεις και τον δεύτερό σου γονιό, ενώ ακόμα δεν έχεις χωνέψει καλά καλά ότι έφυγε ο πρώτος.

Πλέον δεν υπάρχει κάποιος να εγκρίνει ή να απορρίψει αυτά που κάνεις. Κάποιος να αδιαφορήσει ή να ενθουσιαστεί με αυτά που καταφέρνεις. Κάποιος να του δείξεις “τη ζωγραφιά που έκανες”. Κάποιος να σε πληγώσει με την αδιαφορία του ή την αδυναμία του να κατανοήσει ποιος είσαι, ποιος έγινες. Δεν υπάρχει πια κάποιος να του θυμώσεις, που δεν κατάλαβε πόσο σημαντικά για σένα είναι κάποια ασήμαντα. Κάποιος να διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, κι ας μην έχει ιδέα τι συμβαίνει, τι σε τρώει, σε τι απολογισμούς έμπλεξες και τι μετάνιωσες. Ποιος θα σε βλέπει σαν το παιδί που ήσουν πάντα και όχι το κέλυφος που έγινες με τόσες στρώσεις. Από ποιον να ζητήσεις τώρα τα ρέστα για το πώς φτιάχτηκες και ποιανού είσαι.

Από δω και πέρα ό,τι κάνεις, θα το κάνεις για να το απολαμβάνεις ή να το απαξιώνεις, για να καμαρώνεις ή να ξεχνάς ότι έγινε ποτέ, εσύ και μόνο εσύ. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος που να μπορεί στ’ αλήθεια να σου δώσει χαρά ή πόνο ή θυμό ή γλύκα. Είσαι μόνος πια και εντελώς ελεύθερος. Είναι παράξενο να συνειδητοποιείς ότι το βλέμμα του γονιού, το βλέμμα της μάνας σου, δεν θα είναι πλέον παρόν στη ζωή σου. Ακατάληπτο. Είναι σαν την τελευταία μέρα του σχολείου, που συνειδητοποιείς ότι το Σεπτέμβριο δεν θα επιστρέψεις, δεν θα σε βαθμολογήσουν ξανά, δεν θα σε μαλώσουν ούτε θα σε παινέψουν ξανά, δεν θα πας άλλες εκδρομές αλλά ούτε και αγγαρείες, δεν θα ξανακάτσεις στο θρανίο με χαρά ή λύπη ή βαρεμάρα. Από δω και πέρα ό,τι σημειώνεις στα τετράδιά σου, θα το διαβάζεις μόνο εσύ.

Αυτό ήταν, αποφοίτησες.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.

Η ειρωνεία με τη ζωή σαν ολότητα, είναι το ότι η πιο σημαντική της παράμετρος φαίνεται να είναι τελικά ο θάνατος· το τέλος και η τέλεια ή ατελής, ολοκλήρωσή της.

Ο θάνατος, ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε και τον αγκαλιάζουμε ή τον τρέμουμε, η εμπειρία μας μαζί του από κοντά ή από απόσταση,  στην πορεία της ζωής μας, αθροίζεται στην ψυχοσυναισθηματική μας υπόσταση την εκάστοτε στιγμή που αναπνέουμε, που σκεπτόμαστε, που θυμόμαστε ή ατενίζουμε το μέλλον. Η ματαιότητα και η ελπίδα, η αισιοδοξία και το ἄλγος, η θέληση και η παραίτηση, είναι όλα μαριονέττες στα χέρια του αγνώστου που πορεύεται δίπλα μας, άλλοτε αόρατος και άλλοτε απλά σκιώδης, στις φωτεινές και σκοτεινές μέρες μας. Η θρησκεία, η πολιτική, η κοινωνική οργάνωση, έχουν βασικό συστατικό μέσα στις αρχαίες ρίζες τους την αντίληψη του ανθρώπου περί θανάτου. Και δεν αλλάζουν όσο αυτή παραμένει ίδια. Όταν αυτή αλλάζει ή εξελίσσεται, τότε και ο άνθρωπος επαναπρογραμματίζει τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής του λίγο ή πολύ.

Όχι ότι καταφέρνει τίποτα σπουδαίο, απέναντι στην ασήμαντη βιολογική διάρκειά του, τελικά. Είναι μια μάχη άνιση και μάταιη αν ιδωθεί τελολογικά. Οπότε καλύτερα να μην. Ο Θάνατος διασκεδάζει ούτως ή άλλως.

ΤΟ ΦΛΑΗΕΡ, Η ΦΙΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

Έβγαλα τη Φιόνα βόλτα. Εδώ στη γειτονιά, στο Γουδί, στο κομμάτι που ανήκει στο Δήμο Αθηναίων. Σε όλα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα έχει τοποθετηθεί φλάηερ υποψηφίου, με κολγκέητ χαμόγελο και τον Παρθενώνα από πίσω, σε πρασινοκίτρινη γραφιστική σύνθεση. Ξεκολλάω, στην κυριολεξία, ένα από το τζάμι του δικού μου αυτοκινήτου, όχι δεν ήταν αυτοκόλλητο, απλά το παρμπρίζ είχε πιάσει ένα παχύ κολλώδες στρώμα από αυτή την ουσία, που βγάζουν τα δέντρα-εφιάλτες για τους αλλεργικούς (ή μήπως την ουσία αυτή τη βγάζουν τα έντομα την Άνοιξη, δεν ξέρω και δε θέλω να σε γελάσω). Το λοιπόν, το έχω παρκαρισμένο κάτω από ένα τέτοιο δένδρο δύο μέρες τώρα, οπότε φαντάζεσαι.

ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Είναι κι αυτή η ελευθερία που δεν την αντέχουμε. Γεννημένοι σκλάβοι από κούνια, πλασμένοι για περιορισμένη κίνηση, όνειρα και προσδοκίες. Βλέπεις η Γη δεν είναι άπειρη, μόνο η φαντασία μας κι αυτή χάνεται με την ηλικία και την “ωριμότητα”. Η ελευθερία είναι αφύσικη, κοντράρει, δημιουργεί προβλήματα και ανάγκη για κανόνες και οριοθέτηση και ακριβώς εκεί, στις ρωγμές της ατελούς χαρτογράφησης της ανθρώπινης ύπαρξης (που αντίθετα με τη Γη είναι άναρχη και άπειρη), τρυπώνουν όλα τα κακά αυτού του όντος, ο φασισμός, ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και η μητέρα όλων, η ανασφάλεια. Επίθεση αντί για άμυνα. Θρησκεία αντί για αρετή – δουλειά αντί για δημιουργία. Ασφάλεια αντί για ελευθερία.

We Need To Talk About Kevin

Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς το πνεύμα της εκάστοτε εποχής κυριεύει την καλλιτεχνική έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού. Όχι ότι η «εκάστοτε εποχή» είναι κάτι το ευδιάκριτα οριοθετημένο ή ότι το πνεύμα αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο, ώστε όλοι να σπεύδουν να το ξεζουμίσουν με τον ίδιο τρόπο. Απλά υπάρχει πάντα μια έντονη ιδέα, έστω και αφηρημένα ορισμένη, της οποίας το συχνοτικό φάσμα, μπορεί να αποκαλυφθεί αμέσως, αν θέσεις το πρίσμα ενός έργου της εποχής στη σωστή γωνία κάτω από το φως της μέρας.

Η δική μας εποχή ας πούμε, δείχνει να έχει μια έντονη αίσθηση συλλογικού, πανανθρώπινου και χαοτικά συνδεδεμένου “εκφυλισμού” [από το politically incorrect “degenerate”], ψυχικού, συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, βάλε όσους προσδιορισμούς θες, μέσα θα πέσεις. Οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο κυνικοί και σκοτεινοί, όχι με την έννοια του μυστηρίου, αλλά με την έννοια του κοινωνιοπαθούς, του “κακού” κατα τη μανιχαϊστική έννοια. Οχι όλοι προφανώς. Σίγουρα αρκετοί όμως ώστε το στίγμα αυτής της εποχής να το καταγράφει.

Lars Von Trier’s ‘Melancholia’

Πώς μπορείς να αποδόσεις με μια παραβολή, με μια ιστορία ή μια εικόνα το απύθμενο σκοτάδι που μπορεί να φωλιάσει στην ανθρώπινη ψυχή; Το μαύρο, το μέλαν, τον πόνο που κυριεύει κάθε έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης όταν η ψυχή ασθενεί, τη μελαγχολία.

IMPORTANT INFORMATION FOR THE YEARS TO FOLLOW

There is a vast number of people out there not getting any sun // There is a huge lack of balance in the core of our society // There is so much hatred and rage being cultivated as we speak // The lines and barriers between us are crumbling down, but not for the purpose of getting closer to one another // Love and solidarity are not primary targets in people’s lives anymore – not for a long time now anyway // Ideas are separating us – they were meant to unite // Art is merely a game of contacts and politics, real expression is not a priority either – that’s sad // The soul of man, the soul of society is being torn as if it never existed, as if it never was needed // Most people will abandon relationships of all kinds in search of their own peace – but there’s no such thing, is there? // No man is an island – no woman // There is a vast number of people out there not getting any sun

ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΡΟΣΩΠΑ Η ΘΛΙΨΗ

Είναι εντυπωσιακό το πόσο αδύνατο είναι να κρύψει κανείς τη θλίψη του από τη μητέρα του. Τα μάτια της μητέρας βλέπουν μέσα σου, πίσω από το βλέμμα που έχεις τελειοποιήσει να μην προδίδει τίποτα, αυτό που σε έχει βγάλει ασπροπρόσωπο σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση. Βλέπει ακόμα και πέρα από την έκφραση που συγκρατείς με κάθε σου δύναμη, αυτή που έχεις τόσο περίτεχνα σμιλέψει σαν σε γύψο, “τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς”. Η μητέρα σου τα βλέπει και τα ξέρει όλα, πριν της τα πεις, πριν μαρτυρήσεις.

BLACK DOG

Λένε πως ο πρώτος που θάβεται σε ένα νέο νεκροταφείο, αναλαμβάνει το καθήκον να το φυλάει, κόβοντας βόλτες γύρω – γύρω στον αιώνα τον άπαντα. Μια μεταθανάτια καριέρα που λίγοι θα αγαπούσαν. Για να αποφευχθεί αυτή η αγγαρεία να βαρύνει ανθρώπινη ψυχή, κάποιοι μάγκες σκαρφίστηκαν το εξής τέχνασμα, το οποίο η γραφειοκρατία του Κάτω Κόσμου φαίνεται να έχαψε: κάθε φορά που ένα νέο παράρτημα της επιχείρησης – κολοσσού με τη γενική επωνυμία “Άδης” έκανε εγκαίνια, ο πρώτος που είχε την τύχη να την πέσει στο καθαγιασμένο χώμα ήταν σκύλος. Έτσι, η φύλαξη της περιουσίας της Αστάρτης περνούσε αυτομάτως σε έναν γνήσιο και γονιδιακά κατοχυρωμένο εκπρόσωπο του συμπαθέστατου επαγγελματικού χώρου της φύλαξης, ή απλά σεκιούριτι στην καθομιλουμένη.

The Church by the Ghyll

On the road to the SCA studio that we’ve been recording for the last 6 years, there’s a church on the right. Well, actually there’s a ghyll along the road that you have to cross over at some point and then get to the road to the studio. Just before the last turn on the left, there’s this church built right on the left bank of the occasional river in the ghyll. Made of stone, with a grass garden in the back and a little open place in the front for the people to gather. I guess it is a nice church, not so much for the architecture or the decorations, but the natural scenery around it. Next to an ordinary suburban concrete neighborhood, there lies a small breath of jungle, full of green life and air.