Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ

Οι ήχοι από πριν έχουν βαρεθεί να επαναλαμβάνονται στο κεφάλι του, καθώς ψάχνει κάτι να του κάνει συντροφιά στο δρόμο της επιστροφής. Ευτυχώς οι άνθρωποι ακόμα κάνουν πάρτυ σε αυτή την πόλη, αλλά τώρα η σιγή είναι αυτό που λέμε ‘νεκρική’ και αυτή η ηχώ από ανθρώπινες φωνές και μουσικές, που έχει γίνει λούπα μέσα στα ακουστικά του νεύρα, τον κρατάει από τον πανικό. Μόλις πριν ήταν ανάμεσα σε τόσο κόσμο – έστω, αυτού του είδους τον κόσμο που δεν αντέχει, με τα άπειρα φρουφρού, τις άναρθρες φωνές και τα πολλά θαυμαστικά στα επιφωνήματα – κι όμως τώρα νιώθει σαν αστροναύτης στον Άρη, τόση μοναξιά… αν βέβαια δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν Αρειανοί. Ο συμπαντικός θόρυβος που λαμβάνουν οι δορυφόροι των ανθρώπων θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή, παρ’ ότι θεωρείται απίστευτα ενοχλητικός, αφού η ησυχία γύρω του έχει αρχίσει να γίνεται αποπνικτική και σε συνδυασμό με την ακριβώς αντίθετη κατάσταση που επικρατεί μέσα του, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα έτοιμο για ανάφλεξη. Σε πολύ λίγο θα βρεθεί και το φυτίλι.

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ

Τη γραμμή του ορίζοντα οριοθετούσε το σχοινί, που είχε τεντώσει στο μπαλκόνι από άκρη σ’ άκρη, για να απλώνει τα ρούχα. Μέσα από το διπλό κρύσταλλο της μπαλκονόπορτας, η λεπτή γραμμή του σπάγγου διαχώριζε τα τσιμεντένια βράχια της πόλης, από το γαλαζογκρί του ουρανού. Ήταν σαν ο κόσμος να είχε σχεδιαστεί πάνω και κάτω από τα απλωμένα ρούχα, επίτηδες. Ίσως τυχαίο, ίσως απλά να φρόντιζε να κοιτάει πάντα από αυτή τη γωνία, ώστε να συμβαίνει αυτό το εφέ. Ασήμαντη λεπτομέρεια και καλύτερα ας την αφήσουμε – θα συμβούν άλλα σημαντικότερα πράγματα στη συνέχεια.