ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ

Είναι παράξενο πολύ, αυτό που συνειδητοποιείς όταν χάνεις και τον δεύτερό σου γονιό, ενώ ακόμα δεν έχεις χωνέψει καλά καλά ότι έφυγε ο πρώτος.

Πλέον δεν υπάρχει κάποιος να εγκρίνει ή να απορρίψει αυτά που κάνεις. Κάποιος να αδιαφορήσει ή να ενθουσιαστεί με αυτά που καταφέρνεις. Κάποιος να του δείξεις “τη ζωγραφιά που έκανες”. Κάποιος να σε πληγώσει με την αδιαφορία του ή την αδυναμία του να κατανοήσει ποιος είσαι, ποιος έγινες. Δεν υπάρχει πια κάποιος να του θυμώσεις, που δεν κατάλαβε πόσο σημαντικά για σένα είναι κάποια ασήμαντα. Κάποιος να διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, κι ας μην έχει ιδέα τι συμβαίνει, τι σε τρώει, σε τι απολογισμούς έμπλεξες και τι μετάνιωσες. Ποιος θα σε βλέπει σαν το παιδί που ήσουν πάντα και όχι το κέλυφος που έγινες με τόσες στρώσεις. Από ποιον να ζητήσεις τώρα τα ρέστα για το πώς φτιάχτηκες και ποιανού είσαι.

Από δω και πέρα ό,τι κάνεις, θα το κάνεις για να το απολαμβάνεις ή να το απαξιώνεις, για να καμαρώνεις ή να ξεχνάς ότι έγινε ποτέ, εσύ και μόνο εσύ. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος που να μπορεί στ’ αλήθεια να σου δώσει χαρά ή πόνο ή θυμό ή γλύκα. Είσαι μόνος πια και εντελώς ελεύθερος. Είναι παράξενο να συνειδητοποιείς ότι το βλέμμα του γονιού, το βλέμμα της μάνας σου, δεν θα είναι πλέον παρόν στη ζωή σου. Ακατάληπτο. Είναι σαν την τελευταία μέρα του σχολείου, που συνειδητοποιείς ότι το Σεπτέμβριο δεν θα επιστρέψεις, δεν θα σε βαθμολογήσουν ξανά, δεν θα σε μαλώσουν ούτε θα σε παινέψουν ξανά, δεν θα πας άλλες εκδρομές αλλά ούτε και αγγαρείες, δεν θα ξανακάτσεις στο θρανίο με χαρά ή λύπη ή βαρεμάρα. Από δω και πέρα ό,τι σημειώνεις στα τετράδιά σου, θα το διαβάζεις μόνο εσύ.

Αυτό ήταν, αποφοίτησες.