Chris meets Johnny

CC: Hey Johnny! How you been… I see you’ve found a nice spot up here…

JC: Hey! What year is it? What the hell are you doing up here so early Chris? I wasn’t expecting to see you… not in this decade anyway!

CC: Yea, it is kinda strange Johnny. But my time came and I had to go… You know how it is, once your name’s heard through the speakers.

JC: Well, never mind Chris, time is a made-up concept anyway. Now you’re here and this is the best place you can be! We should play that song of yours sometime, I love it man! But first, go settle down somewhere near your friends. They’re down the hall.

CC: Oh man yea… That’d be great Johnny… thanks! I see Andrew, Kurt, Layne and Scott down there, I better go say hi and see what those cats were up to all these years… I’ll see you around Johnny, take care.

JC: You too, Chris.

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Νομίζω ήταν εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να πεθάνω. Δηλαδή όντως, συνέβη εκείνη τη μέρα κάτι μέσα μου, μέσα στο κεφάλι μου, που με έκανε να δημιουργήσω και ταυτόχρονα να κλειδώσω αυτή την πεποίθηση. Δε θα πέθαινα. Όχι, μην σκέφτεσαι βλακείες, δεν εννοώ ότι θα ήμουν αθάνατος, ούτε καν. Απλά ήξερα ότι όταν πέθαινα, θα πέθαινα από φυσικά αίτια. Όχι από ατύχημα, φόνο, ανατίναξη, όχι από κάτι απότομο και βίαιο τελοσπάντων. Άντε να ‘ταν από καμμιά αρρώστια. Γέρος.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ, ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΧΟΡΔΕΣ, ΜΠΟΖΟΝΙΑ, ΓΑΤΕΣ, Ο ΣΡΕΝΤΙΓΚΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ

Σήμερα είχα την τύχη να είμαι αποδέκτης μιας πολύ ευγενικής χειρονομίας από έναν άνθρωπο. Ο χθεσινός εαυτός μου, σκεπτόμενος το σημερινό εαυτό του, μερίμνησε και ετοίμασε ένα φίλτρο με μια δόση καφέ να με περιμένει στην καφετιέρα μαζί με το νερό, γλυτώνοντας το σημερινό του εαυτό, δηλαδή εμένα, από μια επιπλέον χρονοτριβή, μεγιστοποιώντας έτσι την απόλαυση μιας μυρωδάτης κούπας καφέ. Λόγω της φροντίδας και της πρόνοιας του χθεσινού μου εαυτού για λογαριασμό μου,  είχαν μείνει μόνο δύο βήματα για την ολοκλήρωση του αλγορίθμου παρασκευής του καφέ και μάλιστα τα πιο απλά: το πάτημα του κουμπιού για να ξεκινήσει η διαδικασία και το σερβίρισμα-ανακάτεμα (ναι, ο απίστευτα τρυφερός χθεσινός μου εαυτός είχε προβλέψει και την κούπα με τη ζάχαρη, έτοιμη μπροστά στην καφετιέρα με το κουταλάκι).

ΤΟ ΕΝΤΟΜΟ

Με την άκρη του ματιού του ξεχώρισε τα φτερά του εντόμου, να λαμπυρίζουν μέσα στο σκοτάδι. Το μοναδικό φως στο δωμάτιο προερχόταν από ένα μικρό φοιτητικό φωτιστικό, από αυτά με το διακόπτη στη βάση του βραχίονα. Το έντομο είχε σταθεί ακριβώς εκεί, πάνω στο διακόπτη και τα φτερά του φωσφόριζαν στο κίτρινο φως της λάμπας. Ο υπόκωφος ήχος του ηλεκτρισμού, ίσα που διακρινόταν μέσα στην απόλυτη ησυχία του απομονωμένου δωματίου εκείνη την ώρα. Το έντομο όμως, σαν παράσιτο λευκού θορύβου, διέκοπτε τη συνεχή ροή ησυχίας, τρίβοντας τα φτερά του και χτυπώντας ανεπαίσθητα τα μικροσκοπικά του πόδια, πάνω στο πλαστικό.

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΕΤΡΑ

Χώρισαν σχετικά ήσυχα. Πολιτισμένα θα έλεγε κάποιος. Είχε πάρει τα περισσότερα πράγματά του τις προηγούμενες φορές που είχε μείνει για το βράδυ σπίτι της, εκείνες τις τελευταίες φορές που ήλπιζε, όχι ιδιαίτερα όμως, ότι κάτι θα φτιάξει. Παρ’ όλα αυτά το πρωί της επομένης, όλο και κάτι μάζευε. Εκείνη το παρατηρούσε, κάθε φορά που επέστρεφε στο διαμέρισμα το απόγευμα μετά τη δουλειά, αλλά ποτέ δεν το σχολίαζε. Σφιγγόταν λίγο η καρδιά της, αλλά ένιωθε μια νομοτελειακή πίεση στο σβέρκο της να μην της επιτρέπει να το κάνει θέμα, ούτε και να προσπαθεί να αντιστρέψει κάτι από την δυσοίωνη πορεία που γινόταν αισθητή όλο και πιο πολύ. Ήταν, θα έλεγες, “μιλημένο” να τελειώσει το έργο. Έμενε στον αέρα μόνο λίγη πικρία από τη διαπίστωση της ματαιότητας όλης αυτής της ενέργειας, που είχαν διοχετεύσει και οι δύο τα τελευταία πέντε χρόνια, σε αυτό το δίπολο που είχαν δημιουργήσει μαζί. Ας είναι όμως, τι μπορείς να κάνεις άλλωστε; Όλα αργά ή γρήγορα τελειώνουν, πόσο μάλιστα ένα δίπολο που στροβιλιζόταν πιο γρήγορα κι από όσο θα άντεχε κάποιος, χωρίς να κάνει εμετό…

Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ

Οι ήχοι από πριν έχουν βαρεθεί να επαναλαμβάνονται στο κεφάλι του, καθώς ψάχνει κάτι να του κάνει συντροφιά στο δρόμο της επιστροφής. Ευτυχώς οι άνθρωποι ακόμα κάνουν πάρτυ σε αυτή την πόλη, αλλά τώρα η σιγή είναι αυτό που λέμε ‘νεκρική’ και αυτή η ηχώ από ανθρώπινες φωνές και μουσικές, που έχει γίνει λούπα μέσα στα ακουστικά του νεύρα, τον κρατάει από τον πανικό. Μόλις πριν ήταν ανάμεσα σε τόσο κόσμο – έστω, αυτού του είδους τον κόσμο που δεν αντέχει, με τα άπειρα φρουφρού, τις άναρθρες φωνές και τα πολλά θαυμαστικά στα επιφωνήματα – κι όμως τώρα νιώθει σαν αστροναύτης στον Άρη, τόση μοναξιά… αν βέβαια δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν Αρειανοί. Ο συμπαντικός θόρυβος που λαμβάνουν οι δορυφόροι των ανθρώπων θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή, παρ’ ότι θεωρείται απίστευτα ενοχλητικός, αφού η ησυχία γύρω του έχει αρχίσει να γίνεται αποπνικτική και σε συνδυασμό με την ακριβώς αντίθετη κατάσταση που επικρατεί μέσα του, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα έτοιμο για ανάφλεξη. Σε πολύ λίγο θα βρεθεί και το φυτίλι.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Ήταν ένα μικρό, γλυκό αρνάκι που, όταν θα μεγάλωνε, ήθελε να γίνει τσοπάνος. Και μήνα με το μήνα, ψήλωνε και πάχαινε και γινόταν όλο και πιο τροφαντό, ώσπου ήρθε Πάσχα και ο τσοπάνος το πήρε μαζί του στην πόλη. Το αρνάκι χάρηκε, γιατί νόμιζε ότι θα πάει στο σχολείο να γίνει τσοπάνος. Όταν έφτασαν στο χασάπη, ο τσοπάνος του χάιδεψε λίγο την κεφαλή και αφού του ψιθύρισε στο αυτί κάτι στα ανθρώπινα, το έδωσε στο χασάπη. Αχ μικρό αρνάκι! τι κουτό που είσαι.

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ

Τη γραμμή του ορίζοντα οριοθετούσε το σχοινί, που είχε τεντώσει στο μπαλκόνι από άκρη σ’ άκρη, για να απλώνει τα ρούχα. Μέσα από το διπλό κρύσταλλο της μπαλκονόπορτας, η λεπτή γραμμή του σπάγγου διαχώριζε τα τσιμεντένια βράχια της πόλης, από το γαλαζογκρί του ουρανού. Ήταν σαν ο κόσμος να είχε σχεδιαστεί πάνω και κάτω από τα απλωμένα ρούχα, επίτηδες. Ίσως τυχαίο, ίσως απλά να φρόντιζε να κοιτάει πάντα από αυτή τη γωνία, ώστε να συμβαίνει αυτό το εφέ. Ασήμαντη λεπτομέρεια και καλύτερα ας την αφήσουμε – θα συμβούν άλλα σημαντικότερα πράγματα στη συνέχεια.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Οι πρώτοι άγγελοι έπεσαν στους λόφους και τα βουνά. Άγνωστο γιατί, αυτοί οι φορείς του απείρου επέλεξαν να γείρουν στο χώμα το ανθρώπινο. Κατευθύνθηκαν στις πρώτες πόλεις και μεταμφιέσθηκαν περίτεχνα. Ρούφηξαν τον ήλιο και την ηδονή του μάταιου σαν παιδιά. Με τη γνώση της αποστασιοποίησης και τη λαχτάρα του νεοβάπτιστου, βούτηξαν στα ποτάμια των λεωφόρων και τις μοναχικές γωνιές των σπιτιών σαν να μην υπήρχε αύριο. Ακρίδες ξεπεσμένες από την αρχαία κατάρα των Φαραώ, έφεραν το φως σαν τον ιδρώτα τον ανθρώπινο και εξαγρίωσαν κάθε συλλογική άμυνα.