ΥΠΝΟΣ

Είναι υπέροχο να κοιμάσαι όταν είσαι υγιής και ξεκούραστος.

Το σώμα σου είναι σε ισορροπημένη κατάσταση, δεν έχεις πόνους, ενοχλήσεις, πιασίματα, υπερβολική κούραση που προκαλεί εντάσεις και σπασμούς. Η αναπνοή σου είναι ελεύθερη και απολαυστική καθώς βυθίζεσαι. Κανένας πονοκέφαλος δεν σφυροκοπά τα τοιχώματα του κρανίου, ενώ παρακαλάς να σε λυπηθεί. Το σάλιο σου είναι τόσο όσο, και η κατάποση αρμονική και ασυναίσθητη. Οι εμβοές στο ελάχιστο, μια μακρινή ανάμνηση από τους βάρβαρους θορύβους της αφύσικης ζωής που διάγεις θες δεν θες, αλλά όχι κύριοι του ακουστικού σου νεύρου. Τα άκρα σου χαλαρά, έτοιμα να παραδοθούν στον Μορφέα, χωρίς διαμαρτυρίες και νεύρα συσσωρευμένα. Η μετάβαση στον κόσμο της προσωρινής ανυπαρξίας και τον κινηματογράφο της φαντασίας σου γίνεται οργανικά, φυσικά, σαν μια μεταξωτή τσουλήθρα από την κορυφή μέχρι την άβυσσο. Την πιο όμορφη άβυσσο που μπορείς να βρεις σε αυτή την διάσταση.

Είναι υπέροχο να κοιμάσαι όταν είσαι κουρασμένος ή άρρωστος.

Είναι το μοναδικό καταφύγιο που σου έχει μείνει όταν όλα πάνε λάθος. Τότε οι πόνοι και το στρες, οι τοξίνες και οι μώλωπες, τα καταπονεμένα άκρα και οι κεφαλαλγίες, παύουν να έχουν εξουσία πάνω σου. Απελευθέρωσις. Γίνεσαι ένα με το σκοτάδι και αφήνεσαι στο μούδιασμα που σου προσφέρει ο Μορφέας σαν το πιο δυνατό αναλγητικό, σαν το μυοχαλαρωτικό που φτάνει μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου. Όλα παύουν και επιτέλους είσαι. Απλά, είσαι. Θα τα ξανασυνατήσεις όλα στο ξύπνημα, ναι, αλλά για τώρα είσαι ασφαλής, είσαι ήρεμος, είσαι αρκετός, κοιμάσαι. Τι υπέροχο να σκέφτεσαι όσο σε βασανίζουν όλες οι αδυναμίες του κορμιού και της ψυχής, ότι κάποια στιγμή θα σε πάρει ο ύπνος και όλα αυτά θα πάψουν. Ευτυχώς, ύπνος. Ύπνος.

ΥΠΝΟΣ

ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ #41

τα σύννεφα όλου του ουρανού
του γαλάζιου του ελληνικού
του απέραντου, τα σύννεφα
δε φτάνουν

για όλες κείνες τις βουτιές
των εκπεπληγμένων που δεν ξέραν
που δεν περίμεναν και δε μπορούσανε
να φανταστούν
δε φτάνουν

δε φτάνουν πια τα σύννεφα
ουρανέ μου αχ
τα σύννεφα πια
δεν φτάνουν

ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ #41

ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ #40

Η Ελλάς Δύο Μηδέν
Η Ελλάς 21
Ενατενίζοντας το μέλλον
Της
με Κεραμικά Ακροκέραμα
και αισιοδοξία
Στις αιχμές των χιονισμένων αετωμάτων
και αιματωμάτων
Ανάπτυξη προ των πυλών εωράκαμεν
επιτέλους
για πρώτη φορά η αληθινή ελπίδα
κυβερνά το Παν
ορατή και ανάγλυφη σαν το γκρι χιόνι στην άσφαλτο
Των άσφαλτων
Η καλύτερη Ελλάδα
από την χρυσή εποχή των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού,
είναι Τώρα
Η φύσις όλη πέπλο σιωπής
Ενώπιον του μεγαλείου της Ύλης
Του.

ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ #40

ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ

Είναι παράξενο πολύ, αυτό που συνειδητοποιείς όταν χάνεις και τον δεύτερό σου γονιό, ενώ ακόμα δεν έχεις χωνέψει καλά καλά ότι έφυγε ο πρώτος.

Πλέον δεν υπάρχει κάποιος να εγκρίνει ή να απορρίψει αυτά που κάνεις. Κάποιος να αδιαφορήσει ή να ενθουσιαστεί με αυτά που καταφέρνεις. Κάποιος να του δείξεις “τη ζωγραφιά που έκανες”. Κάποιος να σε πληγώσει με την αδιαφορία του ή την αδυναμία του να κατανοήσει ποιος είσαι, ποιος έγινες. Δεν υπάρχει πια κάποιος να του θυμώσεις, που δεν κατάλαβε πόσο σημαντικά για σένα είναι κάποια ασήμαντα. Κάποιος να διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, κι ας μην έχει ιδέα τι συμβαίνει, τι σε τρώει, σε τι απολογισμούς έμπλεξες και τι μετάνιωσες. Ποιος θα σε βλέπει σαν το παιδί που ήσουν πάντα και όχι το κέλυφος που έγινες με τόσες στρώσεις. Από ποιον να ζητήσεις τώρα τα ρέστα για το πώς φτιάχτηκες και ποιανού είσαι.

Από δω και πέρα ό,τι κάνεις, θα το κάνεις για να το απολαμβάνεις ή να το απαξιώνεις, για να καμαρώνεις ή να ξεχνάς ότι έγινε ποτέ, εσύ και μόνο εσύ. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος που να μπορεί στ’ αλήθεια να σου δώσει χαρά ή πόνο ή θυμό ή γλύκα. Είσαι μόνος πια και εντελώς ελεύθερος. Είναι παράξενο να συνειδητοποιείς ότι το βλέμμα του γονιού, το βλέμμα της μάνας σου, δεν θα είναι πλέον παρόν στη ζωή σου. Ακατάληπτο. Είναι σαν την τελευταία μέρα του σχολείου, που συνειδητοποιείς ότι το Σεπτέμβριο δεν θα επιστρέψεις, δεν θα σε βαθμολογήσουν ξανά, δεν θα σε μαλώσουν ούτε θα σε παινέψουν ξανά, δεν θα πας άλλες εκδρομές αλλά ούτε και αγγαρείες, δεν θα ξανακάτσεις στο θρανίο με χαρά ή λύπη ή βαρεμάρα. Από δω και πέρα ό,τι σημειώνεις στα τετράδιά σου, θα το διαβάζεις μόνο εσύ.

Αυτό ήταν, αποφοίτησες.

Continue reading “ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ”
ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ

Ομπρελες Ποιησης #37

Κύμα μεγάλο μυτερό
Αφρός γκρίζος κι αλάτι
Στη ζέστη στην άνυδρη στιγμή
Θα έρθει να με κάψει
Μες στην πληγή την βρώμικη
Μες στο σκαμμένο χώμα
Μες στον ιδρώτα που άναψε
Θυμός που καίει ακόμα

Ομπρελες Ποιησης #37

Ομπρελες Ποιησης #36

Έχουν περάσει πάνω δυό μήνες
Από την τελευταία φορά που
Έρεε η νύκτα στην μπάρα
Κι ο ήχος της κλεψύδρας
Αντηχούσε κει αμυδρά
Μα δεν ακουγόταν
Γιατί τον έπνιγα
Με μουσική
Και μοιάζει
Σαν μια
Ζωή
Ω

Ομπρελες Ποιησης #36