ΟΜΙΛΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΚ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ

Δε θέλω να είμαι Έλληνας πια
Δεν είναι μαγκιά πλέον, ούτε και ήτανε ποτέ, όπως φάνηκε
Δεν είναι ωραίο πια
Είναι αβάσταχτο, είναι ένας τόσο κακός συνειρμός,
δεν είναι καν ειλικρινές
Δεν πιστεύω σε αυτό πια, δεν έχει κάποια ουσία μαγική, ξεχωριστή
Χάσανε οι Έλληνες και τη βιτρίνα τους ακόμα
Κάτι στύλοι μείνανε – κάτι στύλοι ήταν πάντα
Γεννήθηκα Έλληνας, αλλά μάλλον δε θα πεθάνω τέτοιος
Θέλω να είμαι ξένος προς αυτό
Θέλω να κρατήσω απόσταση, να μελετήσω, να κρίνω ψύχραιμα,
να βάλω σε σειρά σωστή τις λέξεις
Η καταγωγή και η ρίζα είναι πολύτιμη, αλλά ζεις και χωρίς αυτή,
αν σε τρέφει με δηλητήριο το χώμα
Πώς να είσαι αυτό που δεν αγαπάς πια;
Μα θέλω μόνο να μιλάω ελληνικά, γιατί αυτά με σώζουνε,
όταν το μυαλό μου δε βρίσκει δρόμο
Μόνο αυτά μείνανε και όποιος τα πρόλαβε ας τα κρατήσει