Ομπρελες Ποιησης #31

Αν και δεν ήμουν αβαθής
Πολύ βαθιά δεν πήγα
Τα φύκια έμοιαζαν θαρρείς
Με σκοτεινά στολίδια
Κι όταν ο ήλιος τα κοιτά
Αυτά λικνίζονται αίφνης
Σαν τα σκουλίκια ζωντανά
Μα είσαι μέγας ψεύτης
Που λες πως είσαι δυνατός
Με θάρρος μες στα στήθια
Αλλά φοβάσαι σαν χαζός
Πως θα σε φάει η συνήθεια

Ομπρελες Ποιησης #16

Δροσοσταλιές στα παραθύρια
Υγρή η φύση προσκυνά
Τις άγιες μέρες που ζυγώνουν
Μόνο για φρόνιμα παιδιά
Από νωρίς θαρρείς η νιότη
Την ματαιότητα ζητά
Και μέχρι πάλι να γυρίσει
Στο χώμα πάνω η ζητιανιά
Για λαμπερά φτηνά στολίδια
Και την ψυχή της θα πουλά