We Need To Talk About Kevin

Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς το πνεύμα της εκάστοτε εποχής κυριεύει την καλλιτεχνική έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού. Όχι ότι η «εκάστοτε εποχή» είναι κάτι το ευδιάκριτα οριοθετημένο ή ότι το πνεύμα αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο, ώστε όλοι να σπεύδουν να το ξεζουμίσουν με τον ίδιο τρόπο. Απλά υπάρχει πάντα μια έντονη ιδέα, έστω και αφηρημένα ορισμένη, της οποίας το συχνοτικό φάσμα, μπορεί να αποκαλυφθεί αμέσως, αν θέσεις το πρίσμα ενός έργου της εποχής στη σωστή γωνία κάτω από το φως της μέρας.

Η δική μας εποχή ας πούμε, δείχνει να έχει μια έντονη αίσθηση συλλογικού, πανανθρώπινου και χαοτικά συνδεδεμένου “εκφυλισμού” [από το politically incorrect “degenerate”], ψυχικού, συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, βάλε όσους προσδιορισμούς θες, μέσα θα πέσεις. Οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο κυνικοί και σκοτεινοί, όχι με την έννοια του μυστηρίου, αλλά με την έννοια του κοινωνιοπαθούς, του “κακού” κατα τη μανιχαϊστική έννοια. Οχι όλοι προφανώς. Σίγουρα αρκετοί όμως ώστε το στίγμα αυτής της εποχής να το καταγράφει.

Lars Von Trier’s ‘Melancholia’

Πώς μπορείς να αποδόσεις με μια παραβολή, με μια ιστορία ή μια εικόνα το απύθμενο σκοτάδι που μπορεί να φωλιάσει στην ανθρώπινη ψυχή; Το μαύρο, το μέλαν, τον πόνο που κυριεύει κάθε έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης όταν η ψυχή ασθενεί, τη μελαγχολία.