ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ #40

Η Ελλάς Δύο Μηδέν
Η Ελλάς 21
Ενατενίζοντας το μέλλον
Της
με Κεραμικά Ακροκέραμα
και αισιοδοξία
Στις αιχμές των χιονισμένων αετωμάτων
και αιματωμάτων
Ανάπτυξη προ των πυλών εωράκαμεν
επιτέλους
για πρώτη φορά η αληθινή ελπίδα
κυβερνά το Παν
ορατή και ανάγλυφη σαν το γκρι χιόνι στην άσφαλτο
Των άσφαλτων
Η καλύτερη Ελλάδα
από την χρυσή εποχή των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού,
είναι Τώρα
Η φύσις όλη πέπλο σιωπής
Ενώπιον του μεγαλείου της Ύλης
Του.

ΟΜΙΛΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΚ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ

Δε θέλω να είμαι Έλληνας πια
Δεν είναι μαγκιά πλέον, ούτε και ήτανε ποτέ, όπως φάνηκε
Δεν είναι ωραίο πια
Είναι αβάσταχτο, είναι ένας τόσο κακός συνειρμός,
δεν είναι καν ειλικρινές
Δεν πιστεύω σε αυτό πια, δεν έχει κάποια ουσία μαγική, ξεχωριστή
Χάσανε οι Έλληνες και τη βιτρίνα τους ακόμα
Κάτι στύλοι μείνανε – κάτι στύλοι ήταν πάντα
Γεννήθηκα Έλληνας, αλλά μάλλον δε θα πεθάνω τέτοιος
Θέλω να είμαι ξένος προς αυτό
Θέλω να κρατήσω απόσταση, να μελετήσω, να κρίνω ψύχραιμα,
να βάλω σε σειρά σωστή τις λέξεις
Η καταγωγή και η ρίζα είναι πολύτιμη, αλλά ζεις και χωρίς αυτή,
αν σε τρέφει με δηλητήριο το χώμα
Πώς να είσαι αυτό που δεν αγαπάς πια;
Μα θέλω μόνο να μιλάω ελληνικά, γιατί αυτά με σώζουνε,
όταν το μυαλό μου δε βρίσκει δρόμο
Μόνο αυτά μείνανε και όποιος τα πρόλαβε ας τα κρατήσει