ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ

Είναι παράξενο πολύ, αυτό που συνειδητοποιείς όταν χάνεις και τον δεύτερό σου γονιό, ενώ ακόμα δεν έχεις χωνέψει καλά καλά ότι έφυγε ο πρώτος.

Πλέον δεν υπάρχει κάποιος να εγκρίνει ή να απορρίψει αυτά που κάνεις. Κάποιος να αδιαφορήσει ή να ενθουσιαστεί με αυτά που καταφέρνεις. Κάποιος να του δείξεις “τη ζωγραφιά που έκανες”. Κάποιος να σε πληγώσει με την αδιαφορία του ή την αδυναμία του να κατανοήσει ποιος είσαι, ποιος έγινες. Δεν υπάρχει πια κάποιος να του θυμώσεις, που δεν κατάλαβε πόσο σημαντικά για σένα είναι κάποια ασήμαντα. Κάποιος να διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, κι ας μην έχει ιδέα τι συμβαίνει, τι σε τρώει, σε τι απολογισμούς έμπλεξες και τι μετάνιωσες. Ποιος θα σε βλέπει σαν το παιδί που ήσουν πάντα και όχι το κέλυφος που έγινες με τόσες στρώσεις. Από ποιον να ζητήσεις τώρα τα ρέστα για το πώς φτιάχτηκες και ποιανού είσαι.

Από δω και πέρα ό,τι κάνεις, θα το κάνεις για να το απολαμβάνεις ή να το απαξιώνεις, για να καμαρώνεις ή να ξεχνάς ότι έγινε ποτέ, εσύ και μόνο εσύ. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος που να μπορεί στ’ αλήθεια να σου δώσει χαρά ή πόνο ή θυμό ή γλύκα. Είσαι μόνος πια και εντελώς ελεύθερος. Είναι παράξενο να συνειδητοποιείς ότι το βλέμμα του γονιού, το βλέμμα της μάνας σου, δεν θα είναι πλέον παρόν στη ζωή σου. Ακατάληπτο. Είναι σαν την τελευταία μέρα του σχολείου, που συνειδητοποιείς ότι το Σεπτέμβριο δεν θα επιστρέψεις, δεν θα σε βαθμολογήσουν ξανά, δεν θα σε μαλώσουν ούτε θα σε παινέψουν ξανά, δεν θα πας άλλες εκδρομές αλλά ούτε και αγγαρείες, δεν θα ξανακάτσεις στο θρανίο με χαρά ή λύπη ή βαρεμάρα. Από δω και πέρα ό,τι σημειώνεις στα τετράδιά σου, θα το διαβάζεις μόνο εσύ.

Αυτό ήταν, αποφοίτησες.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.

Η ειρωνεία με τη ζωή σαν ολότητα, είναι το ότι η πιο σημαντική της παράμετρος φαίνεται να είναι τελικά ο θάνατος· το τέλος και η τέλεια ή ατελής, ολοκλήρωσή της.

Ο θάνατος, ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε και τον αγκαλιάζουμε ή τον τρέμουμε, η εμπειρία μας μαζί του από κοντά ή από απόσταση,  στην πορεία της ζωής μας, αθροίζεται στην ψυχοσυναισθηματική μας υπόσταση την εκάστοτε στιγμή που αναπνέουμε, που σκεπτόμαστε, που θυμόμαστε ή ατενίζουμε το μέλλον. Η ματαιότητα και η ελπίδα, η αισιοδοξία και το ἄλγος, η θέληση και η παραίτηση, είναι όλα μαριονέττες στα χέρια του αγνώστου που πορεύεται δίπλα μας, άλλοτε αόρατος και άλλοτε απλά σκιώδης, στις φωτεινές και σκοτεινές μέρες μας. Η θρησκεία, η πολιτική, η κοινωνική οργάνωση, έχουν βασικό συστατικό μέσα στις αρχαίες ρίζες τους την αντίληψη του ανθρώπου περί θανάτου. Και δεν αλλάζουν όσο αυτή παραμένει ίδια. Όταν αυτή αλλάζει ή εξελίσσεται, τότε και ο άνθρωπος επαναπρογραμματίζει τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής του λίγο ή πολύ.

Όχι ότι καταφέρνει τίποτα σπουδαίο, απέναντι στην ασήμαντη βιολογική διάρκειά του, τελικά. Είναι μια μάχη άνιση και μάταιη αν ιδωθεί τελολογικά. Οπότε καλύτερα να μην. Ο Θάνατος διασκεδάζει ούτως ή άλλως.

Chris meets Johnny

CC: Hey Johnny! How you been… I see you’ve found a nice spot up here…

JC: Hey! What year is it? What the hell are you doing up here so early Chris? I wasn’t expecting to see you… not in this decade anyway!

CC: Yea, it is kinda strange Johnny. But my time came and I had to go… You know how it is, once your name’s heard through the speakers.

JC: Well, never mind Chris, time is a made-up concept anyway. Now you’re here and this is the best place you can be! We should play that song of yours sometime, I love it man! But first, go settle down somewhere near your friends. They’re down the hall.

CC: Oh man yea… That’d be great Johnny… thanks! I see Andrew, Kurt, Layne and Scott down there, I better go say hi and see what those cats were up to all these years… I’ll see you around Johnny, take care.

JC: You too, Chris.